خود خودِ عشق؛

نمی دانم چه خطابت کنم؟ بهار، حضور، وعده عشق، پایان انتظار، قائم زمان یا اصلاً خود خودِ عشق؛ پس سلام، سلامی با یک دنیا انتظار و نیاز، یک بغل احساس پاک با تو بودن. سلام بر تو ای عشق جاودان، سلام بر تو که هم امامی و هم تمامی. امام عشق ما و تمام عشق ما. پاک و ساده بگویم: در انتظارم. در انتظار حضورت، ورودت و عبورت.
می دانم؛ می دانم که تو اینجایی؛ تو غایب از نظر و حاضر در دلی.
تو، همیشه، همه جا و در همه حال در کنار من در جایی که عشق را می سازد و می نگارد، جایی که فقط و فقط در یچه عشق توست؛ حضور داری.
تو در قلب منی و عشق تو در رگهایم جریان دارد و تنها نیاز دیدار توست که هر لحظه مرا می سوزاند. هر لحظه، هر روز، عشق تو، سیل اشک را به قصد شکست سدّ چشمانم، در آرزو و نیاز دیدار تو جاری می سازد، هر روز که می گذرد بیشتر و بیشتر احساس می کنم که انتظارت را می کشم.
انتظاری به همراه یک دنیا دلواپسی و نیاز.
با خود می گویم اگر تو بیایی، اگر تو با یک لشکر از عشق بیایی و من نباشم چه؟
اگر من باشم؛ ولی مرا از عاشقان خود نخوانی چه؟ اگر در رکاب تو گام بر ندارم، چه؟
آه، نه، می دانم، می دانم که در انتظار تو بودن و در رکاب عشق تو بودن، شایسته هر کسی نیست. در سایه تو بودن پروانه شدن می خواهد.
می دانم که حتی دلواپس تو بودن هم لیاقت می خواهد؛ ولی می دانم که اگر تو بخواهی می شود. اگر تو بخواهی یک دنیا قیام خواهد کرد. یک دنیا در رکابت خواهد آمد.
بیا و مرا هم در خیل سپاه عاشقان خود در گوشه ای جا بده.
مرا که یک عمر است دلواپس حضورت بوده ام، دلواپس و لبریز از هیجان لحظه ای که تو می آیی. توئی که پاسخ نیاز نیازمندانی هستی.
تو می آیی و دنیا را با عشق و حضورت سبز و نورانی می سازی.
می دانم که تو در دل تک تک عاشقان پرچم سبزت حضور داری. تو دعای سبز و عاشقانه نیمه شب آنها را می شنوی؛ تو گریه و نیازهایشان را می بینی. تو می دانی که یک دنیا چشم نیازمند سالهاست چشم انتظارت است؛ می دانی که دستانی هستند که روزها و شب ها، رو به آسمان، پاک و صادقانه تو را طلب می کنند و قلبهایی هستند که زیر بار ظلم و ستم به امید و پشتوانه حضور تو زنده اند و می تپند.
می دانی که شبی سیاه، غربتی تیره را بر پاکی وجود تک تک عاشقانت چیره ساخته.
می دانی که چنگالهای قفس استکبار، سالهاست قناری عشقمان را در هجوم سرد بی تو بودن زندانی کرده. تو حاضر و ناظری و ما همه در انتظار روزی هستیم که تو بیایی و ما در رکاب تو، بر غربت تلخ شب حمله ور شویم. تا سایه سرد و تیره دشمن را - که سالهاست از پس و پیش، گوشه و کنار، هر لحظه و هر جا که توانسته بر سر ما افتاده - با آفتاب وجودت بسوزانی.
وقتی تو بیایی دیگر غم جرأت گریه هم ندارد؛ شب و روز یکی می شود و دنیا یکسره در قیام قیامت فرو می رود.
وقتی تو بیایی تمام شکوفه های یاس گل می کند. دیگر هیچ پنجره ای رو به آفتاب بسته نیست. پیچکها سر به فلک می کشند و آیینه ای که سالهاست غبار نیاز را بر چهره دارد، صادق و شفاف می شود. آن روز اگر من نباشم عشق هست آن روز دیگر غروبی وجود ندارد که دل ما نیازمندان کویت در تپش فروکش کردن آفتاب بگیرد و مجبور باشیم در انتظار طلوعی دیگر، یک شب طولانی و تیره را تحمل کنیم.
انتظار بی رحمانه شقایقها را پر پر می کند و ثانیه ها را می کشد و من در این میان منتظرم. منتظر انتهای نامتناهی تنهائی هایم. من منتظر حضور آبی آسمانم، و منتظر باران، باران رحمت تو.
بیا و ببین که چگونه چشمان من و دستان پنجره و سبزی پیچک سالهاست در انتظار تو، در هم گره خورده ایم.
ببین که سرخی افق، دیگر سیاه شده و تو هنوز هم نیامده ای.
بیا و ببین که من مانده ام و یک دنیا حرف و احساس و تا تو نیایی من و پنجره و پیچک در انتظاریم؛ انتظار شیرین با تو بودن!
پس دعا کن و نظری به حال ما فکن که زنده باشیم و عاشق، تا در روزی که تو می آیی؛ ما عاشقانه و استوار در رکابت و در سایه پرچم سبز و جهانیت باشیم.

ایلناز شیروانی

میلاد خاتم رحمت و مهربانی را به پیشگاه حضرت مهدی (عج)

تبریک عرض می کنم

زمین برهوت جهل بود.هر جایش را که می دید ی قحطی

عشق بود

از آسمان حتی برای دل خوشی قطره ای باران هم نمی بارید

زمین شده بود کویر و کویر یعنی عطش وقتی همه تشنه می شوند باید

فریاد زد و آب خواست

و خداوند اراده کرد باران را مهر را و عشق را

آن گاه بر خاک دمید و خاک انسان شد و انسان برگزیده خدا بود

زمین بود و انسان که یادش رفته بود خدا را مهر را

و عشق را

زمین بود وجهل و جهل یعنی تشنگی پس شنید خدا فریاد

واعطشای کویر را و کویر انسان جاهل بود

پس آفرید انسانی سراسر عشق . او محـمـد بود

میلاد خاتم رحمت و مهربانی را به پیشگاه حضرت مهدی (عج)

تبریک عرض می کنم

زمین برهوت جهل بود.هر جایش را که می دید ی قحطی

عشق بود

از آسمان حتی برای دل خوشی قطره ای باران هم نمی بارید

زمین شده بود کویر و کویر یعنی عطش وقتی همه تشنه می شوند باید

فریاد زد و آب خواست

و خداوند اراده کرد باران را مهر را و عشق را

آن گاه بر خاک دمید و خاک انسان شد و انسان برگزیده خدا بود

زمین بود و انسان که یادش رفته بود خدا را مهر را

و عشق را

زمین بود وجهل و جهل یعنی تشنگی پس شنید خدا فریاد

واعطشای کویر را و کویر انسان جاهل بود

پس آفرید انسانی سراسر عشق . او محـمـد بود

نوروز منتظران روزی است که

مولایم مهدی (عج) ظهور کرده باشه ...

سلام بر آن دندان که با چوب خیزران بر آن نواخته شد

سلام بر آن مظلومی که خونش مباح شمرده شد

سلام بر تو ای مولای من ، و بر فرشتگانی که بر گرد بارگاهت پرواز

می کنند و در صحن و سرای آستانت طواف می کنند و برای زیارت تو

وارد گشته اند .سلام کسیکه قلبش از مصیبت تو جریحه دار و اشکش

به هنگام یاد تو جاری است . سلام کسیکه اگر با تو در کربلا می بود

با جانش ، از تو در مقابل تیزی شمشیرها محافظت می نمود و نیمه

جان ناقابلش را برای حفظ تو به چنگال مرگ می بخشید .

سلام بر آن سرهای بالای نیزه رفته

سلام بر آنکه حرمت خیمه گاهش شکسته شد

پس اگر تقدیر الهی مرا از یاری تو بازداشت و نبودم تا با آنانکه با تو

جنگیدند بجنگم ، و با آنانکه به دشمنی تو برخواستند، به دشمنی

برخیزم ،(در عوض) هر صبح و شام بر تو ندبه و زاری می کنم و بر تو

به جای اشک خون گریه می نمایم تا آن زمان که بر اثر غصه جانکاه

و اندوه فراوان ، جان سپارم .

سلام بر کسیکه خداوند شفای بیماری ها را در

خاک مزار او قرار داد

پس در آن زمان بر تو لازم شد که با فاجران و بدکاران به جهاد برخیزی ،

پس همراه با فرزندان و خویشانت و پیروان و دوستدارانت حرکت کردی ، و

با حکمت و اندرز نیکو مردم را به سوی خدا دعوت کردی ..... اما آنان با

ستم و تجاوز و دشمنی به مقابله با تو برخاستند پس آنان پیمانها و بیعت

تو را شکستند و جنگ را با تو آغازکردند .. پس تو استوار بپاخواستی و

چنان با ذوالفقار شمشیر زنان به گرد و غبار عرصه جنگ فرو رفتی که گویا

تو همان برگزیده حق حضرت علی هستی ....

سلام بر کسیکه در زیر گنبد او دعا مستجاب است

پس دشمنان از هر طرف گرداگرد تو حلقه زدند و راه نجات را بر تو بستند

و تو را یاوری نماده بود و تو همه چیز را به حساب خدا نهاده صبر

می کردی تا اینکه تو را از اسبت سرنگون ساختند و با بدنی سرتاسر

جراحت برخاک افتادی در حالیکه اسب تو را لگدکوب می کردند ....در

حالیکه شمر بر روی سینه تو نشسته بود و شمشیر تشنه اش را بر

گلوگاه تو نشانده ، از خون گلویت سیراب می کرد ، با دست پلیدش ،

محاسن شریف تو را گرفته بود و با شمشیر تیزش سر از بدنت جدا

می کرد .

وی دختر عبد و همسر عبدالله بن عمیر کلبی از طایه بنی علیم بود روز

عاشورا وقتی که شوهرش به میدان رفت ، او نیز چوبی به دست گرفت و

به میدان شتافت ولی امام مانع شد و فرمود : بر زن جهاد نیست . پس از

شهادت شوهرش، به بالین او رفت و صورت او را پاک می کرد که شمر ،

غلامی را به سراغ او فرستاد ، آن غلام با گرزی بر سر آن زن کوبید و او

را شهید کرد .

هدیه به حضرت مهدی 5 صلوات

«اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّدْ»

«و َعَجِّل فَرَجَهُم وَ فَرَجَنا بِهِ »